Σχεδόν 2 χρόνια μετά...

....βρήκα πάλι ένα απ τα παλιά μου ιστολόγια.
Δηλάδή το μόνο μπλογκ που θυμάμαι τον κωδικό πρόσβασης.. Κάτι η αμεσότητα του twitter, η εξάρτηση του φέισμπουκ,ίσως τεμπελιά,ίσως γιατί όλα να χουν πια ειπωθεί ή να σκέφτομαι,πως πια δεν παρουσιάζουν ενδιαφέρον για κανέναν η καταγραφή όσων (μου)  συμβαίνουν -ούτε πια για μένα την ίδια- τουλάχιστον η καταγραφή τους σ έαν διαδικτυακό τόπο...αλλά ένα
"γιατί όχι?" κι έτσι αποφασίστηκε μια νέα ανάρτηση..
Χωρίς συγκεκριμένο θέμα,χωρίς να χω να πω κάτι σπουδαίο,χωρίς να με νοιάζει αν ό,τι γράψω/πω "ακουστεί" από κάποιον..
Αναρωτιόμουν πού πήγε ή αν ακόμη υπάρχει κάπου το μπλογκοχωριό, όπως το ονομάζαμε παλιά..
Δύο τρεις ξέρω,που ακόμη διατηρούν τα μπλογκ τους..άλλοι τα εγκατέλειψαν,άλλοι για λόγους "ανωτέρας βίας" κι αυτό ήταν το πιο σκληρό.... Το "ανωτέρας βίας" εδώ χρησιμοποιήθηκε για ν αντικαταστήσει λέξη που πονά,λέξη που ενέχει την μόνιμη απομάκρυνση,το αναπόφευκτο του θανάτου,όσο κι αν δεν θέλω να το δεχτώ... Και δεν μοιάζει λιγότερο οδυνηρό,αποτυπώνοντάς το...
Ούτε που ξέρω αν θα συνεχίσω να αναρτώ εδώ,ο καιρός θα δείξει...

"Μα ό,τι μας δένει στα παλιά...είναι οι κακές συνήθειες... "